Η κακιά Ισιμπάγεβα και η Κύπρος της ομοφοβίας.

15 Αυγούστου και με λύπη άκουσα την Γέλενα Ισινμπάγεβα, μετά την νίκη της στο άλμα επί κοντό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου που είχα παρακολουθήσει με χαρά λίγο πριν, να δηλώνει την υποστήριξή της στην καινούρια ομοφοβική νομοθεσία της χώρας της που απαγορεύει την «προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας». 

Χρησιμοποιώντας φράσεις όπως «εμείς θεωρούμε τους εαυτούς μας φυσιολογικούς ανθρώπους» δήλωσε πως οι Ρώσοι είναι διαφορετικοί από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και πως, ουσιαστικά, φοβούνται  για το μέλλον της χώρας τους εάν επιτραπεί η δημόσια υποστήριξη των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στην ίση μεταχείριση.

Η στάση της με λύπησε αλλά δεν με εξέπληξε. Η Ισινμπάγεβα είναι προϊόν του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε και πολίτης μίας χώρας που βαδίζει σταθερά στο δρόμο του αχαλίνωτου επιθετικού ανδρισμού που χάραξε ο Πρόεδρος Πούτιν και που υποστηρίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αυτό που με εξέπλιξε ήταν η αναφορά στις δηλώσεις της Ρωσίδας αθλήτριας στα κυπριακά ΜΜΕ.

Λες η κυπριακή κοινή γνώμη και η κυπριακή κοινωνία γενικά να υποστηρίζει την ίση μεταχείριση όλων των πολιτών ανεξαρτήτως του φύλου, της εθνότητας, της θρησκείας και της σεξουαλικότητάς τους και να μην το έχω καταλάβει;

Μπα...

Λίγους μήνες πριν σε δημοσκόπηση του CyprusNews.eu  οι περισσότεροι συμμετέχοντες δήλωναν πως δεν έχουν πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους αλλά... η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους σαν πολίτες ή δεν είναι απαραίτητη ή αν γίνει πρέπει να έιναι μεσα στα όρια...

Τα όρια τα θέτει κατ’εξοχήν ο  κυπριακός ανδρισμός ο οποίος έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με το Ρωσικό και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την αντιμετώπιση του «Άλλου» κοινωνικά, πολιτικά και νομικά.

Τρέφεται, συντηρείται και δικαιολογείται  από την εκκλησία, την πολιτική ελίτ και διαιωνίζετε από μια μεγάλη μερίδα Κύπριων γυναικών που έχοντας μεγαλώσει σε ένα πατριαρχικό καθεστώς, μεγαλώνουν τα παιδιά τους με την ελπίδα να γίνουν Άνδρες και όχι Άνθρωποι.

Αυτό έχει συνέπειες όχι μόνο στους άνδρες αλλά και στις γυναίκες, οι οποίες αντιμετωπίζονται στις πλείστες περιπτώσεις σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας νομικά, πολιτικά και κοινωνικά.

Ο ίδιος αυτός ανδρισμός τοποθετεί τους ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες στο περιθώριο, όπου γίνονται οι «Άλλοι» στους «φυσιολογικούς» κυπριακούς «Εαυτούς».

Σαν «Άλλοι» αντιμετωπίζουν ψυχολογική και σωματική βία στα σχολεία, στο στρατό και στο δρόμο. Σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας δεν μπορούν, ειδικά στο στρατό που θρέφει και επικροτεί τον άκρατο επιθετικό ανδρισμό, να καταφύγουν στη δικαιοσύνη γιατί τα πράγματα τότε θα γίνουν χειρότερα.

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις σαν αυτή του αυτή του Άγγελου Φαίδωνος, όπως δείχνουν τα τελευταία ρεπορτάζ, η ομοφοβία οδηγεί ακόμα και σε φόνο δείχνοντάς πια ξεκάθαρα πως αποτελεί παθολογικό πρόβλημα για τη κυπριακή κοινωνία.

Παρ’όλα αυτά οι δηλώσεις της Ισινμπάγεβα αποτέλεσαν είδηση στην Κύπρο της ομοφοβίας...

Στην Κύπρο του άκρατου ανδρισμού, της περιθωριοποίησης και θυματοποίησης του «Άλλου» θα ‘πρεπε να αφήσουμε την Ισινμπάγεβα στην ησυχία της και να δούμε πως μπορούμε εμείς να εξαρθρώσουμε τις δομές του πατριαρχισμού που τελικά βοηθούν μόνο την εκκλησιαστική και την πολιτικο-οικονομική ελίτ.

Καλύτερο μέλλον θα έχουμε μόνο εάν ξεκινήσουμε να σεβόμαστε και να αντιμετωπίζουμε τον Άνθρωπο σαν Άνθρωπο παρά την όποια διαφορετικότητα και να υποστηρίζουμε τα δικαιώματα όλων στην ίση μεταχείριση από την πολιτεία όσον αφορά θέματα δικαιοσύνης και θέματα όπως την ισότητα στο γάμο.

Όπως δηλώνει ο Αμερικανικός Εθνικός Οργανισμός Γυναικών «Hey, hey! Ho, ho! Homophobia's got to go!»

Που θα φτάσουμε επιτέλους; Ταλαντεύσεις μεταξύ της απόλυτης απαισιοδοξίας και της συγκρατημένης αισιοδοξίας

Με αυτή την ερώτηση κοιμάμαι και ξυπνώ την τελευταία εβδομάδα. Η ερώτηση είναι μερικώς προσωπική αφού για πρώτη φορά βιώνω –όπως και οι πλειοψηφία των νέων στην ΕΕ και όχι μόνο- την επαγγελματική αβεβαιότητα.

Γνωρίζω παράλληλα πως ακόμα «καλά την έχω». Έχω  γονείς που με στηρίζουν και ήμουν τυχερή –γιατί περί τύχης πρόκειται- να γεννηθώ σε μία «ευρωπαϊκή» χώρα που, παρά τα κακά της τα χάλια, προσφέρει στους πολίτες της ελευθερίες, προνόμια και ευκαιρίες που οι πολίτες άλλων χωρών δεν μπορούν ούτε καν να φαντάζονται δυστυχώς.

Παράλληλα η ερώτηση έχει να κάνει με την πολιτική και οικονομική κατάντια της Κύπρου αλλά και λόγω επαγγέλματος –ερευνήτρια Διεθνών Σχέσεων- με τις πολιτικές εξελίξεις παγκόσμια.

Πρέπει να ομολογήσω πως συνολικά οι εξελίξεις με φοβίζουν. Χαρακτηριστικά παρουσιάζω κάποια από τα πιο σημαντικά γεγονότα των τελευταίων ‘βδομάδων ξεκινώντας από τη «γειτονιά» μας.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Σαμαρά μετά από το ναυάγιο της εξαγοράς της ΔΕΠΑ από τη Gazprom πήρε μονομερώς την πρωτοφανή απόφαση να κλείσει την ΕΡΤ με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Για τα θετικά και τα αρνητικά της ΕΡΤ έχουν γραφτεί πολλά γι’αυτό δεν θα εμβαθύνω. Η ουσία για την πλειοψηφία των αναλυτών και για ‘μένα βρίσκεται όχι μόνο στους 2,656 εργαζόμενους που θα χάσουν το ψωμί τους στο βωμό του μνημονίου και του (un)success(full) storyτου Σαμαρά, αλλά και στο τεράστιο άλμα που έκανε η ελληνική κυβέρνηση στο δρόμο προς τον αυταρχισμό.

Λίγο παραδίπλα, στην  Κωνσταντινούπολη ο Ερτογάν πνίγει την Πλατεία Ταξίμ στα δακρυγόνα με αφορμή τις διαδηλώσεις που οργανώνονται εκεί ενάντια στην «αναπτυξιακή» καταστροφή του πάρκου Γκέζι. Πρέπει να ομολογήσω πως δεν είμαι ειδικός στην Τουρκική πολιτική ή ιστορία. Απλά, σαν θεατής, βιώνω την έξαρση του πολιτικού και οικονομικού αυταρχισμού που αν και διαφέρει σημαντικά από τον αυταρχισμό του Σαμαρά, της ΕΕ και του ΔΝΤ, δεν παύει να είναι παράδειγμα της κατρακύλας τόσο του παγκόσμιου πολιτικού φιλελευθερισμού όσο και του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού προς το σκοταδισμό.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο η δολοφονία του στρατιώτη Lee Rigby στο Woolwich του Λονδίνου έχει δώσει τροφή στις ρατσιστικές οργανώσεις όπως το Αγγλικό Αμυντικό Μέτωπο (EDL). Οι ρατσιστικές επιθέσεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Από την ημέρα της δολοφονίας του Rigby έχουν σημειωθεί πάνω από 200 Ισλαμοφοβικές επιθέσεις.

Τέλος στις ΗΠΑ, ο Edward Snowden ο οποίος εργαζόταν ως αναλυτής στη CIA αποκάλυψε στη Βρετανική Guardian ότι η Αμερικανική κυβέρνηση, σε συνεργασία με ιδιωτικές εταιρίες όπως η Google, Microsoftκαι Apple, υποκλέπτει προσωπικά στοιχεία και συνομιλίες για να προστατεύσει τους πολίτες της από μια ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση.

Παράλληλα έχει ξεκινήσει η δίκη του Bradley Manning που διέρρευσε χιλιάδες  ντοκουμέντα στη Wikileaks. Η πιο σημαντική κατηγορία ενάντια στο Manning είναι πως με την πράξη του βοήθησε τους εχθρούς των ΗΠΑ. Η υπεράσπιση υποστηρίζει πως ο Manningήταν ψυχικά διαταραγμένος. Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού: μέσω αυτής της δίκης η κυβέρνηση Ομπάμα προσπαθεί να ποινικοποιήσει την πληροφοριοδότηση, λογοκρίνοντας έτσι οποιαδήποτε κριτική που στηρίζετε σε απόρρητα έγγραφα.

Παγκόσμια η εικόνα είναι ζοφερή, τα δικαιώματα, οι ελευθερίες και τα κεκτημένα των πολιτών βάλλονται παντού, κάποιων λιγότερο και άλλων περισσότερο. Ο βαθμός εξαρτάται από την γεωγραφική θέση, το χρώμα, την εθνότητα, το φύλο, την σεξουαλικότητα και την τάξη. Δηλαδή είναι θέμα πιθανοτήτων. Φοβάμαι πως βρισκόμαστε στο 1984 του Orwell.

Έτσι ξαναρωτώ: Που θα φτάσουμε επιτέλους;

Είναι εύκολο σήμερα να γίνει κάποιος απόλυτα απαισιόδοξος. Αλλά μπορούμε να δούμε τα πράγματα και αλλιώς:

Για την ΕΡΤ σήμερα μάχονται όχι μόνο οι της εργαζόμενοί της αλλά και ο απλός κόσμος -αν και τον έχει απογοητεύσει στο παρελθόν-, η EBU και τα ΜΜΕ στην ΕΕ. 

Οι διαδηλώσεις στην Τουρκία έχουν ξεσκεπάσει το κρυμμένο πρόσωπο του οικονομικο-πολιτικού αυταρχισμού.

Η δημόσια συζήτηση για το ρατσισμό έχει αναζοπυρωθεί στο HB, με την πλειοψηφία των λευκών Βρετανών να απορρίπτουν τους περιθωριακούς ρατσιστικούς οργανισμούς όπως το EDL και την αντίστοιχη πλειοψηφία των Βρετανών Μουσουλμάνων να απορρίπτουν τους ακροδεξιούς Μουσουλμάνους εξτρεμιστές.

Στις ΗΠΑ η αντίσταση ανθρώπων όπως ο Snowden, οι αποκαλύψεις του Manning και η αντίδραση κατά της δίκης του έχουν οδηγήσει σε πρωτόγνωρη -για τη μετα-9/11/2001 εποχή- δημοτικότητα την άποψη πως η ακατάσχετη παραβίαση των πολιτικών ελευθεριών προς όφελος της ασφάλειας δεν είναι ανεκτή.

Έτσι, σήμερα επιλέγω να βλέπω τα πράγματα με συγκρατημένη αισιοδοξία και κριτικό μυαλό, όχι γιατί όλα είναι ρόδινα, αλλά γιατί αν χάσουμε την αισιοδοξία και την ελπίδα μας, που θα φτάσουμε επιτέλους;

Ποιά Ευρώπη;

Ανεργία, Απογοήτευση, Εθνικισμός, Ευρωσκεπτικισμός.

Αυτά είναι τα κύρια συμπτώματα της παρακμής της Ευρωπαϊκής Ιδεας που υποσχόταν αλληλεγγύη, αδερφοσύνη και συμπόρευση των «λαών». 

Τι έφταιξε και φτάσαμε σήμερα εδώ;

Αρχικά, δεν καταλάβαμε πως η Ευρώπη των «λαών», δεν δημιουργήθηκε από τους «λαούς».

Δομήθηκε από πολιτικούς που, συγκλονισμένοι από την Ευρωπαϊκή βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του Στάλινγκραντ και της Δρέσδης, έκριναν πως είχε χυθεί αρκετό αίμα για να δικαιολογήσει τη ριζική αλλαγή πλεύσης. Αυτή η αλλαγή πλεύσης επέτρεψε, πάντα στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, την οικοδόμηση ειρήνης εκεί όπου πριν έρεαν ποτάμια αίματος.

Παράλληλα οι πολίτες των Ευρωπαϊκών κρατών, οι «λαοί» για τους οποίους μιλά ο Ευρωπαϊκός μύθος, ζώντας υπό την απειλή του Ψυχρού Πολέμου απαξίωσαν τελικά την πολιτική.

Ευχαριστημένοι με τις υποσχέσεις του κοινωνικού κράτους περί ισότητας σταμάτησαν να συμμετέχουν στα κοινά και στην περίοδο ευημερίας που ακολούθησε έγιναν πάνω απ’όλα καταναλωτές.

Του λόγου το αληθές φαίνεται στα σύγχρονα ρεκόρ χαμηλών ποσοστών ψηφοφόρων στις εθνικές εκλογές διαφόρων χωρών μελών τις ΕΕ και ακόμη περισσότερο στα χαμηλά ποσοστά των ψηφοφόρων στις Ευρωεκλογές.

Έτσι είναι φανερό πως η ΕΕ δεν αποτελεί έκφραση της από κοινού κυριαρχίας των «λαών» της.

Αυτό το γεγονός δεν είναι απαραίτητα καταστροφικό.

Όπως σημειώνει ο Καθηγητής Πολιτίκης Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου τουHullNoelO’Sullivan, η ΕΕ μπορεί να συμπληρώσει το ρόλο του κυρίαρχου κράτους που λόγο της εξάρτησης της εκάστοτε  κυβέρνησης στους εκλογικούς κύκλους, αδυνατεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά τα θέματα της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης.

Η ΕΕ αντίθετα μπορεί να ασκήσει το ρόλο του διαχειριστή στα πιο πάνω θέματα.

Τότε που βρίσκεται το πρόβλημα;

Το 1742 ο κατ’εξοχήν φιλόσοφος του συντηριτισμού, DavidHume, έγραφε: «Οι πολιτικοί  συγγραφείς έχουν καθιερώσει ως γνωμικό ότι κατά την επινόηση οποιουδήποτε  πολιτικού συστήματος και τον καθορισμό των ελέγχων και ισορροποιών του Συντάγματος, πρέπει να υποθέτουμε πως ο κάθε άνθρωπος είναι απατεώνας και δεν έχει άλλο σκοπο σε όλες του τις δράσεις πλην των ιδιωτικών συμφερόντων.»

Καταλήγει  πως εάν αποδειχθεί πως ο άνθρωπος είναι πράγματι «κακός» τότε, θα υπάρχουν τα απαραίτητα αντανακλαστικά  στο κράτος για να τον αντιμετωπίσει.

Φαίνεται πως ο συνδυασμός πολιτικής απάθειας και η αποκοπή των Βρυξελλών και της Ευρωπαϊκής ελίτ από την πραγματικότητα, δημιούργησαν μία τερατώδη γραφειοκρατία που μετεξελίχθηκε σε  πολιτικό σύστημα που ευνοεί την απληστία αντί να την ελέγχει.

Παράλληλα λόγω της οικονομικής κρίσης και της ανικανότητας των εθνικών κυβερνήσεων να  επιλύσουν τα δημοσιονομικά τους προβλήματα, συγκεντρώνονται περισσότερες δυνάμεις στα χέρια της ελίτ που δημιούργησε αυτό το σύστημα.

Αποτέλεσμα, σήμερα η ΕΕ να πάσχει από βαρύτατη γραφειοκρατική σκλήρυνση, οικονομική ασυδοσία και δημοκρατικό έλλειμα δηλώνει ο O’Sullivan.

Είναι ανούσιο να ψάχνουμε για το ποιός φταίει, αφου ουσιαστικά φταίει η ανθρώπινη φύση και η ανικανότητα μας να την αντιμετωπίσουμε επαρκώς.

Αντίθετα, σαν Ευρωπαίοι πολίτες θα‘πρεπε να συζητούμε για το ποιά Ευρώπη θέλουμε και πως μπορούμε να την φτιάξουμε.

Όπως σημείωσε ο Γιώργος Πήττας αυτή η άλλη Ευρώπη θα δημιουργηθεί σε ιστορικό χρόνο. Για τις συνθήκες μέσα από τις οποίες θα γεννηθεί εγώ προσωπικά είμαι άκρως απαισιόδοξη.

Στην ΕΕ του σήμερα με την περιθωριοποίηση  και την εξάρτηση τεράστιου αριθμού, κυρίως, νέων ανθρώπων λόγω της ανεργίας και την παράλληλη ασύστολη συγκέντρωση «δύναμης» στα χέρια των λίγων, το μέλλον δείχνει να είναι ζοφερό και επικίνδυνο .

Αυτό άλλωστε  δείχνει η ενδυνάμωση των ακροδεξιών, ρατσιστικών οργανώσεων όπως η Χρυσή Αυγή και το Ε.ΛΑ.Μ.

Ιδανικά, πριν να επέλθει η οποιαδήποτε ρήξη  η ΕΕ θα έπρεπε να ξεκινήσει να δρα σαν «αγωνιστικό φόρουμ» στα πλαίσια που προτείνει ηChantal Mouffe, όπου όλες οι διαφορετικές απόψεις είναι ανεκτές αν και θα πρέπει ίσως, οι μη φιλελεύθεροι οργανισμοί, τύπου Χρυσής Αυγής, να εξοστρακιστούν από την ενεργό πολιτική δράση.

Αυτό το πιθανο άνοιγμα της ΕΕ και ειδικά της Ευρωπαϊκής ελίτ στις απόψεις των άλλων θα βασιστεί κατ’εξοχήν στην η αναγέννηση του συνειδητού Πολίτη που λειτουργεί ως ενεργό μέλος της ανθρώπινης κοινότητας, όπως σημειώνει ο Πήττας.

Πέραν της αναμόρφωσης των Πολιτών και του ανοίγματος που προανέφερα, σε βάθος χρόνου, μία Ομοσπονδιακή Ευρώπη πρέπει να είναι βασισμένη στη προειδοποίηση του Humeκαι να είναι προσδιορισμένη από τον έλεγχο στην απληστία.

 Επίσης πρέπει να εννοήσουμε πως σε μία Ομοσπονδιακή ΕΕ οι πολιτικές σχέσεις που χαρακτηρίζονται από τη διάκριση «φίλου» και «εχθρού» κατά τον Carl Schmitt, και ως αποτέλεσμα η «δυναμη», δεν θα εξαφανιστούν.

Η Ομοσπονδιακή Ευρώπη του μακρινού  αύριο πρέπει να είναι μια ρεαλιστική Ευρώπη, απομακρυσμένη  από τους υπερφίαλους μύθους περί «λαών» και βασισμένη στην -πιθανή- πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης και στους όρους  της πολιτικής ζωής.

Πηγές

Hume, David, Of the Independence of Parliament (1742) http://press-pubs.uchicago.edu/founders/documents/v1ch11s4.html

Mouffe, Chantal, The Return of the Political (London: Verso, 1993)

Schmitt, Carl, The Concept of the Political (New Jersey: Rutgers University Press, 1976)

Νέα, Γυναίκα ψάχνει το Ευρωπαϊκό Όνειρο

Έως τώρα είχα την εντύπωση πως έκανα  τα πάντα όπως  έπρεπε.  Όντας νεα, γυναίκα, ευρωπαία σύντομα με τρία πτυχία, σχεδόν τρεις γλώσσες και άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά υπολόγιζα πως θα μπορούσα να βρω δουλειά με εισόδημα ίσο με οποιουδήποτε άλλου Ευρωπαίου πολίτη στην ΕΕ με τα ίδια προσόντα.

Αυτή ήταν και μία από της υποσχέσεις του Ευρωπαϊκού ονείρου για το οποίο γράφαμε εκθέσεις στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο συναγωνιζόμενοι ο ένας με τον άλλο για το ποιός θα καταφέρει να εκφράσει  επαρκώς τα Ευρωπαϊκά ιδανικά.

Μεταξύ τους  ιδιαίτερο βάρος είχαν πάντα αξίες όπως  η ειρήνη, η αλληλεγγύη, η παιδεία, η καινοτομία και η συμπόρευση των λαών της ΕΕ. Ταυτόχρονα, μας μάθαιναν και μας υπογράμμιζαν το κόστος της εξαθλίωσης που η διχόνοια και ο κατακερματισμός φέρνουν. 

***

Ευρώπη του 2013, Κύπρος (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία κ.τ.λ.).

Τα όνειρα για ίσους μισθούς γυναικών και ανδρών αποδεικνύονται απατηλά ειδικά στη Κύπρο όπου βλέπουμε  σταθερά τη μεγαλύτερη απόκλιση των αμοιβών ανδρών και γυναικών στην ΕΕ. 

Η διχόνοια δεν έχει εξαφανιστεί, αντιθέτως βρίσκετε παντού: στις σχέσεις μεταξύ των Ελληνοκυπρίων, μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, στις σχέσεις Κυπρίων και Γερμανών, στις σχέσεις Κυπρίων και μεταναστών κ.ο.κ. Η αλληλεγγύη ευτυχώς υπάρχει ακόμα αλλά δυστυχώς δρα σε εθνικιστικά πλέον πλαίσια με πολλούς να απαιτούν τα κοινωνικά παντοπωλεία των δήμων να βοηθούν μόνο Ελληνοκύπριους...

Παράλληλα η ανεργία μεταξύ των νέων έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Δουλειά στη χώρα μου ξέρω πως δεν θα βρω, έτσι ψάχνω αλλού.

***

Ευρώπη του 2013, Ηνωμένο Βασίλειο.

Σε μάθημα στο Πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτώ και ενίοτε  διδάσκω, οι δευτεροετείς φοιτητές Πολιτικών Επιστημών σε συζήτηση με θέμα το μέλλον της ΕΕ στο διεθνές πλαίσιο εκφράζουν μια τελείως αδιάφορη έως και εχθρική αντιμετώπιση προς τους λαούς του Νότου. Η στάση τους είναι χαρακτηριστική της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας τους.

Παράλληλα όμως αξίζει να σημειωθεί πως πολλοί φοιτητές διδακτορικού και καθηγητές έχουν πολλάκις  εκφράσει την ανησυχία τους για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι χώρες του Νότου. Σε αυτές τις συζητήσεις δεν έχουμε φτάσει ποτέ σε κάποια μορφής ‘λύσης’, μόνο σε περισσότερους προβληματισμούς.

***

Αμερική 1835-1840 /  Ευρωπαϊκή Ένωση 2013.

Το 1835 και 1840 εκδόθηκε σε δύο τόμους το βιβλίο του Alexis De Tocqueville  «Η Δημοκρατία στην Αμερική» . Εκεί ο σημαντικός Γάλλος ιστορικός προέβλεπε ότι σύντομα οι άνθρωποι, θα υπάρχουν ο καθένας για τον εαυτό του (σελ.374) αγαπώντας το κέρδος, την καριέρα, με μόνη επιθυμία τα πλούτη, τα υλικά αγαθά και την εύκολη ζωή (σελ.378).

Αυτοί οι άνθρωποι, έγραψε, δεν θα ενδιαφέρονται για την καταπάτηση των ελευθεριών  των «άλλων»  και τελικά θα καταλήξουν οι ίδιοι να ζουν σε ένα καινούριο, ήπιο, δεσποτικό καθεστώς (σελ.374) στο οποίο μπορεί να υπάρχει ισότητα αλλά είναι ανελεύθερο και δημιουργεί «αποβλακωμένους’ πολίτες»  (σε.376).

Η ελευθερία, η αλληλεγγύη και η αδελφοσύνη δεν έχουν θέση σε ένα τέτοιο καθεστώς.

Το σενάριο φαίνεται γνωστό αφού φωτογραφίζει τέλεια την Ευρωπαϊκή Ένωση του 2013 και την κατάντια του Ευρωπαϊκού ονείρου, όπου τα πολιτικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των «άλλων» Ευρωπαίων του Ευρωπαϊκού Νότου καταπατούνται ενώ οι «έχοντες  και κατέχοντες»  μειδιούν απέναντι στο θέαμα.

***

Τώρα για πού;

Ο Γιώργος Πήττας  γράφει πως παρά την κατάντια της ΕΕ δεν μπορεί να δει κάτι άλλο πέραν του ‘αγώνα για την επαναφορά της Ευρώπης στις θεμελιακές της αξίες και στην γενναία Ομοσπονδιακή της μετεξέλιξη , μια μετεξέλιξη που θα γεννήσει μία τεράστια υπερεθνική κοινωνία Πολιτών.’

Μοιράζομαι το συναίσθημα αλλά δυστυχώς νομίζω πως θα παραμείνει όνειρο βάσει  των δεδομένων, της συγκεντρωτικής λογικής της ‘δύναμης’ και της ιστορίας, που μας διδάσκει πως οι ουσιαστικές αλλαγές έρχονται από πάνω, είτε προωθημένες από τους κυβερνώντες ή άλλες ελίτ (πχ Γαλλική επανάσταση), είτε από κόμματα εμπροσθοφυλακής που τελικά καμία σχέση δεν έχουν με τους πολίτες (πχ. Ρωσική επανάσταση).

Παράλληλα είναι φανερό πως στην περίπτωση της Κύπρου, φυγή από την ΕΕ θα ήταν καταστροφική.

Έτσι ‘Μένουμε Ευρώπη’ αλλά στην Ευρώπη ενός ατέλειωτου εφιάλτη για τους νέους του Νότου που συνεχίζουν να ψάχνουν,  «με το φανάρι»  το όνειρο που τους υποσχέθηκαν.

Πηγές

De Tocqueville, Alexis, ‘Tocqueville’s Prophesy Centralisation, Equality and the Problem of Liberty’, in John Stoner and Stephen Mennel (eds.) De Tocqueville On Democracy, Revolution and Society (London: The University of Chicago Press, 1980), pp.348-79

On Ammochostos- 39 years later

I haven't written in a while, I guess because there was not much to get angry about.

Don't get me wrong, the war in Syria, the growing unemployment in the EU, the Boston bombings and the collapse of the Bangladeshi factory in Dhaka are atrocious events that have gotten everyone angry. However, there is a feral sort of anger one feels when things happen to one's family and that is the sort of anger that motivates my writing in this blog and that was missing from my life until a few days ago.

St Peter and Paul's basilica and the Cathedral of St Nicholas in the old City

We set off in the morning of 7 May 2013 to drive to Ammochostos, the city where my dad is from and from which he left as a refugee on 14 August 1974. It only took drive around  Varoshia, the fenced-up bit of the city which has now become one of the most famous 'Ghost-Towns' in the world, to awaken my anger and a profound sadness which surprised me. I am taken aback by these emotions every time because I never lived there and I like to think that I was immune to the nationalist 'education' I got at my Greek-Orthodox Cypriot state-school. 

Varoshia, photographed from the fence of the 'dead-zone'

A short inspection reveals that the sadness comes from listening to my dad describe his experiences of the war. His tales switch from impassioned descriptions of the Greek military's attempts to take his life during the 15 July 1974 coup, when he was in the back of a car shouting 'Makarios is alive!', to descriptions of the battles that raged around the city he grew up in  after the second wave of the Turkish invasion on 14 August 1974 and finally, to an equally impassioned description of how his school was turned into a mortuary to which one of his friends, a seventeen year old boy, was taken to, after he had fallen during one of the battles. My dad was only fifteen at the time...

There is sadness in all the human stories one hears in Ammochostos. For example I met a Turkish Cypriot refugee who was forced to leave his home three times between 1955 and 1974. He is a refugee  three times over. He now runs a beach bar at Ammochostos which is the last working establishment on the beach before the  dead-zone.

Center Beach Hotel Apartments at the beginning of the dead-zone

The anger I started feeling when I was there is the result of deep aporia regarding the conditions that forced a 'people' - because when you start talking to Greek and Turkish Cypriots there is no doubt that this is one 'people'- to fight each-other to the death. Cyprus is another example of the powerful, domestically and internationally, creating the conditions under which the non-powerful underclasses send their children to die in mindless and preventable wars. 

My anger was also fueled by the inability of the Greek-Cypriot side to take back an asset that the Turkish army and government never wanted and intended to give back, always in exchange for something else. Instead of taking it back, Varosha, the part of the city that was build between 1970 and 1974, has been rotting to the ground. 

The Ghost-Town

This was to be Europe's next Riviera; now it has become an equivalent to Russia's Chernobyl. 

The issue of Ammochostos' return has been put back on the table by President Anastasiades and his Foreign Minister Mr Kasoulides. Hopefully, this time something will come of the moves being made that include an offer to open the port of Ammochostos to trade with the EU under its auspices.

 Putting my International Relations hat on, I can say with certainty that the issue of Ammochostos is tricky and resolving it will take guts and prudent decision-making, which, despite of what may think, are not mutually exclusive.

Bombed hotels in the dead-zone behind the 'free' beach

In the meantime I remain angry, sad and, unfortunately less hopeful than my dad who vehemently believes Varosha, where his house and school are, will be returned soon. 

This short piece which is accompanied by some pictures I took on our visit is intended not only to inform those who have never visited Cyprus of the plight of the Ammochostos and its inhabitants but also to remind me of how much there is to be done in Cyprus and which I cannot sit back expecting politicians to do...

On Cyprus Part 3 - What we Can Know for Sure

The night after the Cypriot government and the Troika came to an agreement, I finally managed to sleep. Not because the half-finished agreement was a good one, but because knowing is better than not knowing. 

This was so until I realized that we still don't know much about what has been agreed -if anything. 

The initial plan was to split Cyprus's second biggest bank -Laiki- into a good bank and a bad bank. The good bank, where the loans that are being paid off and accounts of those who have less than 100 000 would go, would be absorbed by the Bank of Cyprus, while the bad bank would eventually disappear. Another part of the plan was to cut the deposits of those with more than 100 000 at the Bank of Cyprus by 30%. Though the percentage was not finalised. 

Last night we learned that deposits at the bad bank could be cut at up to 80%, I am guessing to pay off the 9 billion euros Laiki borroed from the European Liquidation Assistance -which incidentally is only allowed to lent money to healthy organisations, which Laiki was not- and in the Bank of Cyprus by 50%. 

To be honest I really do not care about Russian money, and since Cyprus's economic model has been destroyed, the latest news are only the nail in its coffin. However, I do care about Cypriot business, big and small that employed thousands. By the latest estimates 9 out of 10 businesses will close and according to Paul Krugman, the GDP is expected to fall by 20%. 

Even more modest estimates than these would be enough to ensure that Cyprus will be led to a new bail-out deal within a year. Krugman suggests that Cyprus's best option is to leave the euro and return to the cypriot pound. I am not an economist, but I think that the government should now seriously consider all options and possibilities.

Simultaneously with the mangling of the Cypriot economy great changes are taking place in the geopolitical and energy map of the Eastern Mediterranean as a result of, the expected, Turkish aggression and, the unexpected, Israeli remorseful-ness which is slowly leading to a rapproachment between the two states. 

So in the midst of all of this and the, now, increasing levels of anxiety and uncertainty I am feeling I have been trying to put together what it is that Cypriots can know for sure today. 

Larnaca in better days- after the latest re-development

The first is that things will get really tough. Jobs will be lost, houses and businesses will be foreclosed and we will not have the luxuries we had before. However, in the absence of things to identify ourselves with, we may be able to finally see who we have become and what matters and potentially manage to tap into the structures of Cypriot society that allowed it to bounce up from the war of 1974 and eventually prosper. These structures lie, today, buried deep under Louis Vuitton bags, iphones, Mercedes, BMWs and big houses staffed with women and men who the majority of Cypriots viewed as servants first and humans second. 

Thus, things getting tough, in the long run, may not be a bad thing as long as we rise up and become more human in the process. 

The second thing we know for sure is that our politicians are inept. They have for the thousandth time in Cyprus's modern history displayed lack of forethought, sane planning and  any vestiges of prudence. I am now afraid that these characteristics will also destroy any chance of future development resulting from Cyprus's natural gas reserves, in the same way that they have, so far, stopped any progress being made in the Cyprus issue. 

The third thing is that the previous government and AKEL are the root of this destruction and that the rhetoric being pursued by AKEL today may be the root of  an upcoming chaos. It's rhetoric has, as expected  but regretfully, been irresponsible and populist and is paving the way for the rise of the extreme right-wing ELAM. 

In saying the above, I am not demanding that the previous government or Cypriot MPs be put on trial for the chaos today. Not because I don't want justice, but because I know we will never get it and will spend years and a lot of energy that could be better spend. 

The fourth thing we now know for sure is that  Greece and Russia are not Cyprus's mother and sister countries respectively. Cyprus is once again paying not only for its mistakes but, it seems, primarily for Greek mistakes that the cut of the Greek government bonds was supposed to ameliorate, costing Cypriot banks 5 billion euros in the process. 

Thus, I hope that due to this realization we will not be seeing anymore Greek flags in the streets being waved triumphantly whenever DISY wins an election. The dream of Enosis, I am hoping, will finally die in the imagination of Cypriots along with ideas of solidarity between 'sovereign' states because of ethnic or religious or other affinities.

The fifth thing we should by now know for sure, as Europeans, is that the EU is not a political union driven by solidarity. It has in this process been blatantly revealed to be the vehicle of a new German power grab in the road to hegemony. In the process, it has created a new underclass of dependent peoples and the long-term result of this can only be bleak. 

The final thing Cypriots should know for sure is that we can and should make it. We will need to unlearn behaviors that were alien to us in the first place, work together and probably migrate, in the case of the young, to survive. However, none of these things are necessarily tragic, though, they are difficult. 

By having each other's back we may be able to survive. 

Κύπρος - Πέρι Σωφροσύνης

Απ'ότι φαίνεται την Τρίτη η Κυπριακή Βουλή έπαιξε το τελευταίο της χαρτί. 

Οι Κύπριοι πολιτικοί δεν αποδείχτηκαν 'λεβέντες' όπως είπαν πολλοί που μάλλον ξέχασαν το ρόλο των ίδιων πολιτικών στη διαιώνιση των προβλημάτων της κυπριακής οικονομίας. Με την υποστήριξη όχι μόνο της κυπριακής κοινής γνώμης αλλά και της ξένης ειδησιογραφίας και της γνώμης οικονομολόγων, εγχώριων και μη, η απόφασή τους ήταν σχετικά εύκολη. 

Φυλακές στο Επταπύργιο - Θεσσαλονίκη

Αντίθετα η συμφωνία που πάρθηκε στο Eurogroup στις 15 Μαρτίου ήταν δύσκολη και, εκ του αποτελέσματος, λανθασμένη. Η απορία που έχω εγώ είναι ποια κριτήρια οδήγησαν την Κυπριακή πλευρά στη συμφωνία. 

Ακούσαμε τους πολιτικούς όλων των κομμάτων, και τον Προέδρο, να μιλούν για σωφροσύνη. Η σωφροσύνη σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες και ειδικά τον Αριστοτέλη, αποτελεί την ανώτατη πολιτική αρετή. Σωφροσύνη δεν σημαίνει επιφυλακτικότητα στο σημείο της απραξίας, αντίθετα, είναι η ικανότητα του πολιτικού να μετρήσει τις συνέπειες των πιθανοτήτων που έχει μπροστά του και να πάρει μια τεκμηριωμένη απόφαση ως προ το τι θα πράξει. Τέλος ο σώφρον πολιτικός πρέπει να ικανός όπου χρειάζεται να πάρει δύσκολες αποφάσεις που μπορεί να μην διαφαίνονται σε άλλους.

Όπως φαίνεται στον κ. Αναστασιάδη έλειπε η σωφροσύνη σε μία  κατάσταση όπου και ο πιο σώφρον πολιτικός μάλλον θα έβρισκε ιδιαίτερες δυσκολίες να διαχειριστεί. Επιπλέον, το ότι φτάσαμε ως εδώ σήμερα μαρτυρά πως στην Κύπρο γενικά δεν έχουμε σώφρονες πολιτικούς, ούτε σκεπτόμενους πολίτες. 

Τώρα για που;

Παρά τις θριαμβολογίες που ακολούθησαν το ψήφισμα στη βουλή, ήταν ήδη φανερό πως το μπαλάκι  είναι στα γήπεδα της Ρωσίας και της ΕΕ/ Γερμανίας.

Κατά τη γνώμη μου τώρα θα πρέπει να αναλογιστούμε τα πιο κάτω. 

Η Ρωσία δεν η μία αγαθοεργής αδερφή-πατρίδα. Τέτοιες χώρες υπάρχουν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας του μη σκεπτόμενου Κύπριου. Τώρα η Ρωσία, η οποία είναι συνένοχος στη σφαγή χιλίαδων αμάχων στη Συρία, ψάχνει για εναλλακτική ναυτική βάση στη Μεσόγειο. Από τη στιγμή που υπάρχουν αγγλικές βάσεις στην Κύπρο, και η ΕΕ έχει στρατηγική συμφωνία με το ΝΑΤΟ, η Κύπρος αδυνατεί να προσφέρει στους Ρώσους αυτό που επιθυμούν αφού μια τυχόν συμφωνία παραχώρησης ναυτικής βάσης θα έβγαζε την Κύπρο από το ευρώ και την ΕΕ και θα την έβαζε στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, ενός ολιγαρχικού και αυταρχικού ενίοτε κράτους....

Όπως φαίνεται το εάν και πόσο θα βοηθήσει η Ρωσία εξαρτάτε από το σε ποιο βαθμό θέλει να κοντράρει τη Γερμανία που την άφησε έξω από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο  Eurogroup. Αυτό θα εξαρτηθεί μόνο από τον υπολογισμό των συμφερόντων της Ρωσίας και όχι από αισθήματα αλληλεγγύης προς τη Κύπρο. 

Η Γερμανική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή επίσης βλέπει πως θα βγει όσον περισσότερο γίνεται κερδισμένη από την κατάσταση. Ήδη μεγάλες καταθέσεις εισρέουν από Κύπρο προς Φραγκφούρτη. Επίσης η σκληρή στάση της Μέρκελ υπολογίζετε πως θα βοηθήσει το κόμμα της στις επερχόμενες εκλογές. 

Τέλος, η Κυπριακή εκκλησία. Αφού έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β' αποφάσισε να βάλει την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία στα χέρια του κράτους. Αλλά με ποιο αντάλλαγμα;  

Η κυπριακή εκκλησία δεν είναι ένας αγαθοεργής οργανισμός. Εάν ήταν, δεν θα ήταν δυνατόν να είναι μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας. Επομένως ένας σώφρον πολιτικός θα αναρωτιόταν ποιες θα είναι οι επιπτώσεις αυτής της κίνησης της εκκλησίας.

Πολλοί θεωρούν πως ο Αρχιεπίσκοπος θέλει να μετέχει στα κέρδη από το φυσικό αέριο. Μακάρι να είναι έτσι. 

Εγώ προσωπικά φοβάμαι πως ο Αρχιεπίσκοπος ο οποίος δεν έχει εκλεγεί σε κάποιο πολιτικό αξίωμα, θα απαιτήσει να έχει καρέκλα και λόγο στο πολιτικό τραπέζι. 

Αυτό θα πρέπει να προβληματίσει αφού αναιρεί ακόμα περισσότερο το διαχωρισμό εκκλησίας κράτους. Τέλος οι ως τώρα θέσεις και η υβριστική προδιάθεση που έχει επιδείξει ο Αρχιεπίσκοπος  πρέπει να μας φοβίζουν αφού ο πολιτικός του λόγος λιγότερο θυμίζει δημοκρατία παρά τους Ταλιμπάν και τη σταυροφορική διάθεση των Bush και Blair που οδήγησαν τις χώρες τους στον αιματηρό αχρείαστο πόλεμο του Ιράκ που κλείνει αυτό το μήνα δέκα χρόνια.

On Cyprus Part 2 - Votes and Interests

0 - 36 - 19. And now the games continue...

This development was not unexpected. The Cypriot Parliament had the backing not only of Cypriots and Russians in saying No but also of most of the world's expert opinion. This obviously made the 'heroic' decision of the Cypriot politicians far easier to make. 

However, they took their time making it, most of them while indulging in patriotic/ party and other forms of propaganda. The most destructive in this sense was Mr Kyprianou of AKEL who, as it seems, thought that he was campaigning in some sort of election, showing us all that Cyprus lacks a responsible Left with any sense of self-awareness and, most importantly, shame. Apart from Mr. Kyprianou who infuriated all of twitter, facebook and the world in general, other politicians seemed like they were expecting a round of applause  from their audience, which was of course bigger than usual since the debate was televised. 

Mr Karogian I am talking about you! 

Cloud over a Cypriot street

In Cyprus we have learned to say 'Δεν Ξεχνώ' (I don't forget), from a young age in reference to the Turkish invasion and occupation. Though this is not the time to point fingers, we should also not forget that these now supposedly noble old, (mostly) men in suits, have had a leading role in Cyprus's corruption, to which we have almost all partook. This corrupt state and society have produced a thoughtless, sheepish youth which has now been burdened with living in the mess they created and with the responsibility of cleaning in up. 

This about the vote. Now what about what's at stake.

In the past four days I have felt more confused and stressed out than probably in the past year all-together. And if you know me you'll know that that's an 'achievement'.

My confusion mostly comes from having read countless expert-opinions of economists and many pseudo-experts and trying to decipher what they are saying in my head. Being a Politics PhD the only way I can put this in perspective is by referring to interests. 

According to economist Mr Varoufakis imposing a hair-cut on big-investors is in the interest of the Cypriot people. I understand his arguments. Why should the rich, many of whom reportedly criminals, not bear the burden for this? Varoufakis calls for an exemption of those with savings under 100 000, which would make the hair-cut legal but not pain-free. However, I wonder, how can adopting a policy, which just by it being suggested, destroyed the basis of the Cypriot economy hence forever hampering recovery, be in the interest of the majority of Cypriots?Though I share the sentiment and conviction behind Mr Varoufakis's arguments, in this case giving the rich what is proverbially coming to them will not 'save' us...

The interests of Cyprus as a whole have obviously not been taken into consideration from any of the parties which agreed on the bail-out plan, including the Cypriot President and his Finance Minister. After the vote it seems that the government is looking to Russia to bail-out one of its over-sized, condemned banks. Further, the government is becoming more and more depended  on Cyprus's natural gas reserves which have already started being used as collateral, even though they are far from being out of the ground. Since Cyprus's finance and services sector and tourism industry have been badly hurt from this, natural gas will become more and more important in the coming years. Having the reserve seems like a blessing right now, but we should be aware that it may become problematic if Cyprus becomes overly depended on it. See Yemen for example. 

Natural gas is the name of the game in the Eastern Mediterranean  It has been for years. Cyprus, Turkey, Israel, Greece, Russia and now Germany are some of the players in it. Cyprus has now become not so much a participator but the latest field where this game is played out. 

Another 'enviable' role Cyprus is now playing is that of the victim of the looting expeditions mounted by big financial centers who are vying for the attentions of Cyprus's foreign investors. Frankfurt, Luxembourg  Latvia, London, New York, Moscow and Singapore all stand to gain.

Geopolitics is the last component of this picture, as I see it so far -I will most probably change my mind by tomorrow. The No vote has lessened the impact of the bail-out plan on the alliance of Russia and Cyprus. The failure to do that would have resulted in the Republic of Cyprus losing one of its few 'friends' in the international arena after the 2004 'No' vote on the Anna Plan. Such a development would favor Turkey and could have meant the permanent division of the island.

Now, reportedly Russia, which is slowly losing its Syrian base in the midst of the crisis there, may seek a base in Cyprus. This will make for awkward bed-fellows as Cyprus is already home to two British bases. This would be fun to watch!

A final thought: Can someone tell Cyprus's Archbishop to stay quiet? We all understand that he loves the sound of his own voice and how he looks on TV and we indulged him in his hobby of appearing on all news channels during the elections. Now things are serious. If someone can pass this message to him I would be grateful.

Thank you!

On Cyprus - Awkward Beginnings

Against my better judgement, here I am, blogging. 

I had no inclination to do this. It takes time, effort and means that my thoughts, words and feelings are going to be 'out-there' for people to commend on and judge. I usually have no problem with this, as long as I have spent months preparing a paper or article for the consumption of the four or so people who read them, on average.

And then Cyprus happened.

December in Cyprus

It is strange how, despite my better judgement, I have an emotional connection with a state which infuriates me and rejects me for being of mixed-race, a woman, young, atheist etc etc etc. As it seems, I really do care about the place and what happens to it. I guess it is ingrained in all of us, living in sovereign states that, even against our better judgement, we care more about what happens to our fellow citizens than to the citizens of other states. This, despite the fact that my fellow-citizens are on average: vain, uninformed, xenophobic and in general hugely infuriating human beings, individually and collectively taken. 

So for the last couple of weeks I have had a visceral reaction to developments in Cyprus. Not that I don't usually react, angrily more often than not, to the general state of the country and its public. But these past two weeks have been 'special'.

First it was the crucial presidential election which determined who would lead Cyprus during the bail-out talks. The election illustrated once more that we are constantly losing the plot. 'Right-wing' supporters of DISI were out celebrating with Greek flags, arguing that their flags were relevant because 'we' are proud to be Greek- Orthodox. As if Greek and orthodox are two words that go together in any sense. On the other hand the 'left-wing' supporters of AKEL were reciting numbers to prove that their President, the ex-President of the island, who, it is the general assessment, more or less drove the country to distraction due to his incompetence, was more popular when he was elected. They were also shouting that the new President was a fascist traitor. Because, as they seem to claim THIS was the time to settle old scores and determine who was to blame for the 1974 coup and the following invasion. 

Now, we have the bail-out plan. Which in essence has made me into a blogger. It seems that Brussels needed to try this out and selected to do so in a state which has a sheepish population, which was on a 'holiday' dancing in the streets, while the basis of its economy was being destroyed. Whether that basis was defend-able  since it was based mainly on Russian money gained or stolen in the aftermath of the breakup of the Soviet Union, is not for me to judge. What is certain is that the economy has been damaged and/or destroyed. 

Who is to blame beyond Brussels is also debatable. I wonder whether, as an economist pointed out on RIK  (the Cypriot state TV) today, this was another case of Cypriots going into a negotiation without a plan B.

It seems that Cypriot politicians are doing a good job in proving that no EU-state is irrelevant. However, the question remains: what now?  I see no viable choices here and I really hope I am wrong...

So what would be the consequences of an acceptance of seizure of a percentage of private savings? In my humble opinion the most important consequence of an acceptance of this measure in any form is the fact that the social contract between democratically elected governments and their constituents, which stipulates the latter's right to property, has been broken. With it, political rights gained from 1789-on in the road to 'liberty' are being violated.

Political rights and liberties are violated left, right and center. We only need to have a look at what is happening to Muslims in the US for example to realize the extent of the problem facing us. It is not far-fetched to argue that we are now inhabiting the world de Tocqueville describes as quite pleasant but without liberty.

 So what's next?

Maybe we will end up in a kind of 'Matrix', not run by machines but by a tutelary government, either backed or run by multinationals...

I, for one, am really not looking forward to it... 

I didn't even like that movie...